به نظر می رسد برای مهندسین راهساز کردستان “تیژتیژ-گاران” تنها نام یک پروژه راهسازی نیست، این قطعه ۵۲ کیلومتری از جاده سنندج – مریوان که روبان افتتاح آن روز گذشته توسط دکتر اسلامی وزیر وزیر راه و شهرسازی…

به نظر می رسد برای مهندسین راهساز کردستان “تیژتیژ-گاران” تنها نام یک پروژه راهسازی نیست، این قطعه ۵۲ کیلومتری از جاده سنندج – مریوان که روبان افتتاح آن روز گذشته توسط دکتر اسلامی وزیر وزیر راه و شهرسازی قطع شد؛ قریب به دو دهه محل فعالیت مجموعه ای از مهندسین راهساز این استان بود.
تیژتیژ-گاران اگر چه شاید در میان صدها پروژه افتتاح شده در کشور نشان آنچنانی ندارد اما برای مهندسین راهساز استان، نامی قابل احترام و فرا تر از عنوان یک پروژه است. صدها مهندس جوان در این دو دهه در “مدرسه تیژتیژ-گاران” آموختند و ده ها مهندس مجرب در همین پروژه آموزش دادند.
منظور و مخاطب این نوشته مهندسانی هستند که باید “به احترام همت و زحماتشان ایستاد و کلاه از سر برداشت”. کسانی که در سخت ترین شرایط اقتصادی، در “پروژه ای کم اعتبار”  کارگاهی زندگی کردند.
می نویسم “پروژه کم اعتبار” و لطفا شما بخوانید “عدم وجود کمترین تضمین شغلی برای مهندسان کارگاهی” می نویسم “پروژه فاقد اولویت” و شما بخوانید: ” تاخیرهای طولانی در پرداخت حقوق ها” و نیز لطفا بخوانید”حقوق های ناکافی”.
می نویسم زندگی کارگاهی و شما لطفا بخوانید: “بوی قیر و طعم گس خاک با صدای موسیقی پیکور”، شما بخوانید:” دوری از خانواده” شما لطفا بخوانید: ” خطرات جاده” و بخوانید: “سرما و گرما و عوامل از نفس افتاده”، عواملی که در خطرناکترین شرایط کاری جان خود را در کف دارند،  همان هایی که هرگز هیچ روبانی را قطع نکرده و نمی کنند، همان هایی که نه “شهید توسعه” می شوند و نه”مدافع ایمنی و رفاه”.
“اتمام پروژه تیژتیژ-گاران” را به تمام “مهندسان کارگاهی” تبریک می گویم، آنها که در جای جای این مرز پرگهر، بدون تقدیر و نام و نشان” عمر با ارزششان را تقدیم “رفاه انسان ها” می کنند.