هدر رفت هزینه های کلان با تصمیمات غیر فنی

ترمیم روسازی های آسیب دیده از مهمترین و پر هزینه ترین موضوعاتی است که شهرداری ها و متولیان راه ها با آن مواجه هستند.
ازجمله روش های سنتی برای ترمیم روسازی‌های آسیب دیده
استفاده از روکش‌های آسفالتی گرم است. این روکش‌ها علاوه بر افزایش مقاومت سازه روسازی، ناهمواری سطح روسازی موجود را اصلاح‌ می کنند.
اما تجویز روکش آسفالت گرم برای هر نوع خرابی روسازی بدون توجه نوع آن «تصمیمی غیر فنی» است و می تواند سبب هدر رفت منابع گردد. تشخیص نوع خرابی در انتخاب نوع و نحوه مرمت و بهسازی روسازی دارای اهمیت زیادی است.
یکی از خرابی‌های موثر بر عمر روکش آسفالتی، ترک خوردگی های انعکاسی است. زمانی که روکش آسفالتی بر روی روسازی موجود قرار می‌گیرد، به دلیل جابجایی درزها و ترک‌های روسازی موجود، روکش های آسفالتی جدید نیز به سرعت در محل ترک‌ها گسیخته می‌شوند.
ترک‌های موجود در روسازی قدیمی در مدت کوتاهی در روکش جدید ظاهر می‌شوند. به طور رایج، کلیه ترک‌های موجود در روسازی قدیمی در مدت کوتاهی سرتاسر روکش آسفالتی جدید پیشرفت می‌کنند. بر اساس تحقیقات صورت گرفته، ترک‌ها با سرعت یک اینچ (۲/۵ سانتیمتر) در سال به سمت بالا پیشرفت می‌کنند.
استفاده میان لایه هایی با انعطاف پذیری بالا همچون قیر های پلیمری، ژئوسنتتیک ها، پودرلاستیک و فیبرها که بین ترک‌های روسازی موجود و روکش آسفالتی جدید فاصله می‌اندازند مورد پیشنهاد در چنین ترمیم چنین خرابی هایی است.
محدودیت های موجود مالی ضرورت اقدامات فنی و دقت در اتخاذ تصمیمات و روش های کارشناسی را دوچندان می کند. در تصاویر نمونه ای از اتخاذ روش نامناسب ترمیم روسازی آسفالتی منجر به هدر رفت هزینه توسط شهرداری سنندج دیده می شود.